Een Bijzondere Priesterwijding
Mensen kunnen ontzettend met het leven worstelen als de dingen ineens anders worden. Men droomt van een gelukkig gezin, men doet er zijn best voor en er komt ontrouw, het hele gezin gaat kapot. Men droomt van een sportcarrière, er komen blessures of men kan het gedroomde niveau niet halen. Men heeft plannen voor zoveel en er komt ziekte en tegenslag en alle toekomstdromen worden aan diggelen geslagen. Dan worstelen mensen ook met God. Dan nestelt zich in een hart wel eens de gedachte dat God hen in de steek heeft gelaten. De machteloosheid in die momenten wordt ook wel eens kwaadheid op God, bij sommigen is de liefde naar God dan helemaal over, met een soort verbittering en onvrede. In de loop der jaren heb ik zovele verhalen gehoord van mensen die voor God zo de deur hadden dichtgegooid.
Net in de week voor Roepingenzondag was ik bijzonder getroffen door een aparte priesterwijding in Italië. Een seminarist, Salvatore Mellone, kreeg een tijd geleden kanker en is nu terminaal. Hij wilde zijn leven aan de Heer als priester geven en alle plannen werden doorkruist door de ziekte. Zijn priesteropleiding is niet af. Met toestemming van de Heilige Stoel werd hij in zijn ouderlijk huis door zijn aartsbisschop tot priester gewijd. Vanwege de wankele gezondheidstoestand vond de priesterwijding thuis in de woonkamer plaats, 600 mensen volgden die plechtigheid via schermen in de parochiekerk. Zijn diepste wens om priester van de Heer te zijn ging in vervulling. Voor de priesterwijding zei hij: “Vandaag voel ik mij gedragen op de schouders van Christus”. Paus Franciscus had aan de pasgewijde, doodzieke priester gevraagd of hij de eerste zegen van hem mocht ontvangen. Telefonisch heeft hij de Paus zijn zegen gegeven. Ontroerend. Op internet zijn de ontroerende beelden te zien van die aparte wijdingsplechtigheid maar ook van de zegen. Zie: https://www.youtube.com/watch?v=pD0QoJRpLvw
Op het einde van de plechtigheid las de pasgewijde priester als bemoediging en persoonlijk getuigenis een stukje voor uit de brief die de apostel Paulus schreef aan de Romeinen: “Ik ben ervan overtuigd, dat noch de dood noch het leven, noch engelen noch machten, noch wat is noch wat komt, geen macht in den hoge of in de diepte, noch enig ander schepsel, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die in Christus Jezus onze Heer is”. (Romeinen 8, 38-39) Mooi hoe hij daarmee getuigde dat zijn diepste geloof is dat de Heer hem niet in de steek heeft gelaten. Deze priester weet dat hij niet lang meer zal leven, dat hij niet jarenlang in de Wijngaard van de Heer zal kunnen werken en pastoor van 20 parochies zal kunnen zijn. Zijn tijd is kort en toch is hij met dit hele gebeuren rond zijn wijding een groot instrument van getuigenis in de Hand van de Heer. De vreselijke kankerziekte en de dood die hem binnenkort uit ons midden zal weghalen, zal hem niet weghalen van bij de Heer, maar hem laten thuiskomen bij de Verrezene aan Wie hij zijn leven heeft gegeven en Wiens priester hij even mag zijn op deze aarde, maar straks tot in eeuwigheid. Sinds de dood en de Verrijzenis van de Heer heeft zonde en dood nooit meer het laatste woord.
Dit getuigenis vraagt aan elk van ons: durf ik, net als die priester Salvatore, te geloven dat God mij nooit loslaat en dat, wat voor erge dingen mij er ook overkomen, niets mij kan scheiden van Gods Liefde? De band die we met de Heer hebben sinds ons doopsel is onverbrekelijk. Blijf Hem vasthouden, ook in de duisternis van het leven en Zijn Licht zal ons altijd nabij zijn.
